Fragment dotyczący historii rasy z książki Yoon Hei Bon “Jindo Dog Story“, wydanej w języku koreańskim w 2007 roku.
“Istnieje wiele teorii na temat pochodzenia psów Jindo.
Na przykład istnieje legenda, że podczas Dynastii Goryeo armia mongolska prowadziła na wyspie Jindo stadninę koni i aby chronić zwierzęta połączono wilka z psem.
Trudno to jednak zaakceptować jako dowód naukowy, ponieważ dostępne dane nie są jasne.
Przyjrzyjmy się artykułowi profesora Tanabe Yuichi, znanemu japońskiemu zoologowi, zatytułowanemu „Pochodzenie psów azjatyckich i japońskich”.
Przeanalizował wzorce krwinek czerwonych, które występują tylko u psów północnych i nie występują u psów zachodnich oraz tych sąsiadujących z Chinami i psów z Azji Południowo-Wschodniej.
Spośród 16 różnych typów wyodrębniono i przeanalizowano unikalne wzorce dla psów z Azji Północno-Wschodniej, aby wyjaśnić przemieszczanie i pochodzenie rasy w zależności od uzyskanego stopnia we wzorcu.
Badanie identyfikuje ewolucyjne pokrewieństwo psów, pobierając i analizując krew ponad 400 osobników, w tym psów Jindo, Jeju i Sapsal, a także ponad 40 ras psów azjatyckich.
Innymi słowy, rasa, która ma niezwykły wzór w badaniu krwi, jest rasą psów północnych, w tym Eskimo, co miało wielki związek z tworzeniem rodowodu Jindo.
Jednak interesujące jest to, że ten wzór nie występuje u psów chińskich, dzikich psów z Azji Południowo-Wschodniej (Pariah dog) i Dingo.
Według tego artykułu psy żyjące na Półwyspie Koreańskim pochodziły ze starożytnej Japonii.
W okresie Yayoi w Japonii przeniosły się do centralnej części kraju i tam zostały zmieszane z rodzimymi psami, co wpłynęło na hodowlę w Japonii.
Warto zauważyć, że artykuł profesora Tanabe twierdzi, że koreańskie psy miały wpływ na japońskie.
Od tego czasu zespół profesora Ha Ji-Honga z Kyungpook National University analizuje i porównuje sekwencję zasad w DNA, z bardziej naukowym podejściem, udowadniając, że nasze rodzime psy, w tym Jindo, są psami północnymi.
Metoda ta, zwana metodą analizy mikrosatelitarnej, jest wykorzystywana jako marker do identyfikacji ojcostwa i pisania map genomu w dziedzinie medycyny sądowej, co czyni ją najbardziej niezawodną metodą we współczesnej nauce.
Badanie pokrewieństwa genetycznego gatunków zwierząt również potwierdziło jego wiarygodność.
Badanie 11 ras (łącznie 211 psów) rodzimych w Azji wykazało, że psy sachalińskie, eskimo i psy jindo mają bardzo bliskie pokrewieństwo genetyczne.
Analiza biochemiczna, taka jak analiza genetyczna białka krwi i DNA, pokazuje, że wszystkie rodzime koreańskie psy, w tym Jindo, pochodzą z północy.
W przypadku japońskich psów Shiba są one genetycznie zbliżone do psów z południa.
Niemniej jednak, zamiast wzmacniać cechy włochatego, delikatnego i smukłego psa typu południowego, kierunek hodowli postawiono na umacnianie cech włochatego, silnego psa północnego, które są wpisane w jego geny.
Nie jest to wynik hybrydyzacji, ale nadania konkretnego kierunku reprodukcji.
Jest jasne, dlaczego wybrali psa z północy, a nie psa z południa. To dlatego, że wybrali lepsze cechy, aby uczynić psa Shiba lepszą rasą.
Osiągnięcia te pokazują, że o sukcesie lub porażce rasy może zadecydować sposób obrania kierunku jej rozmnażania nawet w hodowli czystej krwi.”
*Inne pisma mówią, jest to rasa wywodząca się z Azji Południowo-Wschodniej od psów, o których można powiedzieć, że są potomkami psów hodowanych przez ludzi z epoki kamienia. Istnieje teoria, że Jindo został sprowadzony przez statek handlowy z południowej dynastii Song w Chinach, ale istnieje inna mocna teoria, że został przywieziony z Mongolii w celu ochrony koni wojskowych na wyspie Jeju, kiedy w 1270 r. wybuchło powstanie Sambyeolcho. Tak stał się dzisiejszym psem Jindo, zachowując swój względnie czysty charakter w izolacji od kontynentu.
“Na temat powstania rasy Jindo istnieje pewna legenda, opowiadająca, jak to w dawnych czasach pewien mędrzec wyruszył w odludne tereny górskie w poszukiwaniu spokoju, samotności i natchnienia dla swoich rozważań filozoficznych. W wyprawie tej towarzyszyła mu nieduża ruda suczka, będąca pradawnym koreańskim szpicem. W górach, kiedy jej pan oddawał się medytacjom, podążając światłą ścieżką harmonii ze wszechświatem, wierna suka dotrzymywała mu towarzystwa, czuwając nad jego spokojem i ochraniając go przed drapieżnymi dzikimi zwierzętami.
Podczas tego wielotygodniowego czuwania suka dostała rui, którą wyczuł mający w pobliżu swoje siedlisko miejscowy wilk, będący odmianą wilka azjatyckiego. Wilk “zaopiekował się” swoją – będącą w potrzebie – udomowioną kuzynką i w taki oto sposób przyszły na świat trzy szczenięta, które ponoć stały się protoplastami współczesnego Jindo. Szczenięta miały różne kolory: jedno było czerwone – jak jego matka, drugie czarne – bardziej przypominające ojca wilka, a trzecie nie wiadomo dlaczego – białe. Do tych trzech kolorów, które stały się podstawowymi rodzajami umaszczenia Jindo, dołączył później jeszcze szary – prawdopodobnie powstały w wyniku wymieszania się kolorów wyjściowych.”
>> *Mówi się, że Japończycy jako pierwsi wyznaczyli Jindo jako pomnik przyrody.
Podczas japońskiego okresu kolonialnego (1910-1945) „niszczenie dzikich psów”, które zostało narzucone przez Japończyków w celu uzyskania futra do wykorzystania na wojnie, doprowadziło do zniknięcia wielu rodzimych ras. Jednak psu Jindo udało się przetrwać dzięki rejestracji go jako pomnika przyrody.
W 1936 roku badacz zwierząt i roślin, Tamezo Mori, nazwał Jindo “słynnym psem” i złożył wniosek o ową rejestrację. W tym czasie w Japonii istniał “ruch ochrony rdzennych psów”, a Jindo bardzo mocno przypominał japońskiego psa Kishu.
>> W czasie wojny koreańskiej (1950-1953) nastał gorszy czas dla psów żyjących w Korei, w tym Jindo, gdyż ich mięso było konsumowane, głównie z braku dostępu do żywności i głodu.
W tym czasie bliskie wyginięciu były też inne koreańskie rasy, które na szczęście udało się uratować dzięki długoletnim staraniom w specjalnie przeznaczonych do tego ośrodkach.
>> W 1962 roku rasa Korea Jindo Dog została (ponownie) uznana za pomnik przyrody i #53 Skarb Narodowy, jednak tym razem już przez Koreańczyków, i objęta ochroną przez Ustawę o ochronie dóbr kultury, dlatego przez długi czas eksport tych psów poza granice Korei był mocno utrudniony. Było to możliwe jedynie dzięki urzędowej zgodzie.
Co ciekawe, ustawa ta chroniła jedynie białe i rudo płowe Jindo i tylko one otrzymywały certyfikat czystości krwi (o ile urodziły się na wyspie Jindo).
Niestety każdy kij ma dwa końce i tak było również w przypadku ustawy, która miała chronić, a przyczyniła się do śmierci i porzucenia wielu psów.
Psy mieszkające na wyspie Jindo przechodzą badania DNA oraz są oceniane pod kątem typu, budowy (kształt uszu, nogi, ogon, głowa), itd., a następnie dzielone na te które zostają do dalszej hodowli, są pod ochroną i dołączają do grona psów zarejestrowanych na wyspie oraz pozostałe. Nie ma w tym absolutnie nic dziwnego, na tym polega zachowanie i rozwój rasy.
A co się dzieje z ‘pozostałymi’ psami? Mówi się, że przed wieloma laty po wyspie jeździła ciężarówka, która zbierała je, a następnie były sprzedawane jako psy do stróżowania lub trafiały do ferm mięsnych. Aktualnie ciężarówek już nie ma, fermy psiego mięsa są zamykane jedna po drugiej, a psów które nie przechodzą pozytywnie badań jest bardzo niewiele i trafiają głównie do innych domów poza wyspą. Głównie, ponieważ nadal występuje odsetek psów trafiających do schronisk – o tym, dlaczego tak się dzieje przeczytasz w zakładce “JINDO W KOREI“.
Więcej na temat konsumpcji psiny i jak to wygląda aktualnie, dowiesz się z artykułu “Jindo a fermy psiego mięsa“.
>> *Vulpo / Bulpo – żyjący w latach ‘70 najbardziej znany pies w historii rasy
(zdjęcie obok)
>> *Koreańskie Jindo zostały przedstawione podczas Światowej Wystawy Psów Rasowych (FCI) w japońskim Tokio, 10-12 kwietnia 1982
(zdjęcie poniżej)
>> W 1988 roku psy Jindo brały udział w ceremonii otwarcia Igrzysk Olimpijskich, odbywających się na Półwyspie koreańskim.
>> Lata 1980-1990 były czasem świetności Jindo, każdy chciał mieć tego psa przy swoim boku, a to był niestety początek tragedii tej rasy w Korei.
Przeczytaj o tym w zakładce “JINDO W KOREI“.
>> W latach 1970~1990 popularne były w Korei walki psów odbywające się najczęściej w Miryang, Gyeongsangnam-do. Psy nazywano ‘psami Miryang’, były to najczęściej mieszańce Jindo z rasami japońskimi, walecznymi terrierami, a ostatecznie z Pit Bullami.
Przeczytaj więcej o Jindo w historii walk psów klikając w obrazek obok –>
>> W 1995 roku rasa została uznana prowizorycznie przez FCI.
>> 1999 – pierwsze dwa importy Jindo w Europie zamieszkały w Finlandii
>> Brytyjska wystawa Crufts w 2003 roku była pierwszą, podczas której pierwszy raz oficjalnie pokazano psy Jindo.
>> Korea Jindo Dog został w pełni uznany przez FCI w 2004 roku.
>> Od 2008 roku odpowiedzialnym za wydawanie certyfikatów czystości krwi jest The Jindo Dogs Guild of Korea, które odpowiada za monitorowanie całej populacji rasy w Korei.
>> 29.10.2021 koreańska poczta wydała znaczki, przedstawiające sylwetki trzech, spośród sześciu koreańskich ras psów; Jindo, Sapsaree oraz Dongyeonggi.
Oprócz zdjęć zamieszczono krótkie opisy każdej z ras.
* – informacje pochodzące z Facebook’owej grupy
Historical dogs from East Asia udostępnione nam dzięki uprzejmości jej administratora – Katsu Tada. Dziękujemy! 🙂
Wykorzystywanie i kopiowanie treści oraz multimediów bez naszej zgody jest niedozwolone.
